Een echte coachvraag was er nog niet. Maar omdat ze misschien wel wat ondersteuning kon gebruiken om weer in haar energie te komen, wilde ze wel een eerste gesprek met mij aangaan.
Ik zit er eigenlijk wel een beetje doorheen eerlijk gezegd, zei ze toen ik vroeg hoe het met haar ging. En mijn man en mijn kinderen ook wel. En mijn moeder van 80, die ook, want mijn vader (van 85) is ook nog mantelzorger van een aantal mensen in de buurt, dus is ze veel alleen. En verder? Vroeg ik. Nou, die ene collega, wat ik eerder telefonisch al even vertelde, daar word ik echt helemaal niet goed van. Die leidt tegenwoordig zowat de vergadering en de manager laat het maar gebeuren. En ik kan niks goed doen. Voeren ze weer een of andere regel door, die helemaal niet handig is. We lopen nu het risico op heel veel fouten. En dit zeg ik dan, maar dat wordt weggewuifd met “niet onze verantwoordelijkheid”. Ik werk hier al zo lang, maar wat zij zegt is heilig. Daar word ik ook zo moe van. Mijn energie is op.
En dan laatst, toen zat ik hier met nog een paar collega’s en de een na de ander zegt dat ze er vandoor moeten om het een of ander, blijf ik weer alleen achter om alle telefoontjes op te nemen en te verwerken, kom ik weer niet aan mijn eigen werk toe. Ze houden helemaal geen rekening met mij.
Wat doet dat met je dan? Vroeg ik. En toen was het even stil. Hier had ze eigenlijk nog helemaal niet over nagedacht. Na een tijdje zei ze, ik word er eigenlijk wel boos om. En verdrietig, dat ook. De eerste traan kwam voorzichtig.
Heb je dit eigenlijk al eens aangegeven dan, aan je collega’s? Nee, dit had ze nog niet, want dat doe je toch niet op het werk?
Zo ging het nog even door. Het ene na het andere voorbeeld, zowel van werk, als bij-baan van haar kinderen waarbij ze ook helpt, als privé. Het is haar patroon. Zij staat voor iedereen klaar. Zo hoort dat. De omgeving maakt daar dankbaar gebruik van. Ze schuift zichzelf altijd naar de achtergrond en lost alles wel weer even op. Tussendoor heb ik een paar keer benoemd wat ik bij haar zag in emoties en hoeveel energie dat haar kost en de vraag gesteld of ze dat ook voelde.
Terwijl we zo samen in gesprek waren, kwam ze erachter. Dit doet ze al heel lang. Van jaren heeft deze last zich opgestapeld op haar schouders. Dit was haar nog niet eerder zo duidelijk geworden. Ze voelde het. Terwijl ze al onder behandeling was geweest bij een psycholoog en bij de GGZ al een traject had doorlopen, omdat ze al langere tijd helemaal niet lekker in haar vel zit en zo moe is.
En dit was pas ons eerste coach gesprek. Wat een doorbraak. En weer voorzichtige tranen. Ze voelde zich wel op haar gemak zei ze, de 3e tissue pakkend. Wat zou je nu graag willen wat ik doe? Vroeg ik. Waar kan ik jou nou de komende tijd in gaan helpen? En toen kwam doorbraak 2; “Ik denk eigenlijk dat ik eerst eens moet beginnen om mezelf te accepteren zoals ik ben”. En de tranen stroomden in overvloed. "Dit heb ik echt nog nooit eerder aan iemand durven vertellen", zei ze.
Wat een moed en wat een kracht van deze vrouw! Om je zo kwetsbaar te laten zien, in een eerste gesprek! 🙏 We hebben nog even doorgepraat over of ze wist waar dit vandaan komt en hebben een paar eerste handvatten gedestilleerd waar ze de komende tijd mee aan de slag mag ter voorbereiding op ons volgende gesprek.
Voor mij een bevestiging van wat ik al langer voelde, maar waarvan de ‘deskundigen’ altijd zeggen dat het niet werkt. Ook zonder gespecificeerde hulp vraag, kan je helpen en geholpen worden wanneer het nodig is.
Loop jij er ook wel eens tegenaan dat je merkt dat je het eigenlijk niet meer alleen red? Terwijl dit eerst anders was? En eigenlijk wel hulp zou kunnen gebruiken, maar niet precies weet waarmee? Neem gerust een keer contact met mij op. Alleen al het kenbaar maken aan een ander (en dus ook aan jezelf) kan al een stap in de goede richting zijn. Ik luister.
🦋 Liefs, Joyce
Reactie plaatsen
Reacties